Με το εισιτήριο σου πληρώνεις την φυλακή μου!

Το “χαμόγελο” του δελφινιού είναι η μεγαλύτερη πλάνη της φύσης.

Τα δελφίνια συμβολίζουν την ελευθερία, την χαρά, τη δύναμη, το μεγαλείο της φύσης, την αρμονία και τον αλτρουισμό. Είναι πλάσματα κοινωνικά, ζουν σε αγέλες και μπορούν να σχηματίσουν ομάδες αγέλων που μπορούν να φτάσουν τα 1000 δελφίνια, εξαιρετικά ευφυή (χρήση εργαλείων, πολύπλοκη γλώσσα και συμπεριφορά) προσόντα που τον ίδιο τον άνθρωπο πολλές φορές τον έχουν σώσει από βέβαιο πνιγμό. Είναι οι πολύτιμοι Φίλοι μας. 'Ο Λαός της Θάλασσας' όπως τα αποκαλούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Μια ζωή στην φύση ή θάνατος σε ένα πάρκο;

Η φυσική διάρκεια ζωής ενός δελφινιού στη θάλασσα είναι 45-50 χρόνια. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας ένα στα δύο δελφίνια πεθαίνει μέσα στα 2 πρώτα χρόνια της φυλάκισής του, από το στρες, τις αρρώστιες ή τη μόλυνση εντός της δεξαμενής. Το στρες είναι ένα μόνιμο στοιχείο της ζωής σε δελφινάριο. Ξεκινάει από τη στιγμή που το δελφίνι θα αποκοπεί βίαια από το κοπάδι του, συνεχίζεται με τη στέρηση τροφής κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης και είναι συνυφασμένο με τη ζωή εντός πισίνας. Ο περιορισμός στην ακτίνα κολύμβησης είναι ακραίος και βασανιστικός καθώς τα ελεύθερα δελφίνια κολυμπούν αποστάσεις μέχρι 160 χιλιόμετρα τη μέρα και καταδύονται έως τα 100 μέτρα βάθος. Χρησιμοποιούν υπερήχους για να πάρουν πληροφορίες για το περιβάλλον τους όπως η απόσταση ή το σχήμα αντικειμένων (ηχοεντοπισμός) και σε μία δεξαμενή η αλλεπάλληλη αντήχηση του σόναρ τους από τα τοιχώματα τα οδηγεί πολλές φορές στην τρέλα. Ακόμη και αν ένα δελφίνι γεννηθεί σε συνθήκες αιχμαλωσίας δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία να κρατείται και να αποτελεί αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης χωρίς καμμία προοπτική απελευθέρωσης στο φυσικό του περιβάλλον.

Με το εισιτήριο σου πληρώνεις την φυλακή μου!

Για τα δελφίνια η πισίνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κελί. Η μεταχείρισή τους από τους εκπαιδευτές είναι αυτή του θηριοδαμαστή που τιμωρεί τους ανυπάκουους και εκβιάζει την υποταγή με πείνα. Η αιχμαλωσία τους σημαίνει αέναη στέρηση των βασικότερων βιολογικών και ψυχολογικών τους αναγκών. Σημαίνει ότι θα ζήσουν όπου και όπως επιλέξουν τα αφεντικά τους και θα πεθάνουν όταν πια δεν θα τους προσφέρουν κέρδος. Σημαίνει ότι δεν θα ζήσουν μία ζωή όπως τη θέλουν. Ελεύθερη.

Οι Νέοι Πράσινοι θέλουμε να ενημερώσουμε τον κόσμο για τις απαράδεκτες αυτές πρακτικές και να αναδείξουμε το θέμα της αιχμαλωσίας των δελφινιών και τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν. Θέλουμε, επίσης, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας με την συνεχιζόμενη λειτουργία του δελφιναρίου του Αττικού Πάρκου, που κρατάει αιχμάλωτα τώρα 11 δελφίνια, και ζητάμε την ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ των παραστάσεων αλλά και την ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ της εκμετάλλευσης των δελφινιών στη χώρα μας με πρόσχηματα τύπου αδυναμίας επανένταξης στο φυσικό περιβάλλον λόγω ανατροφής σε συνθήκες αιχμαλωσίας και προστασίας αυτών σε δεξαμενές. Τέλος, θέλουμε να εκφράσουμε την κάθετη αντίθεση μας στο γεγονός ότι το πάρκο αποτελεί προορισμό περιβαλλοντικών εκδρομών σχολείων και ζητάμε από την πολιτεία να επαναπροσδιορίσει την έννοια της εκπαίδευσης με εναλλακτικούς τρόπους.

Πηγή: http://neoiprasinoi.blogspot.com/2010/12/1912.html

Αυτό το θέμα με την εκμετάλευση των ζώων από Τσίρκα και λοιπά θεάματα θα πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.
"Με το εισητήριο μας πληρώνουμε την φυλακή τους"

XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ 

ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΑΤΕ

Ζακλίν ντε Ρομιγί

Η Ελλάδα αποχαιρετούσε πάντα όσους σπουδαίους συνέβαλαν κατά καιρούς με το έργο και την προσωπικότητά τους στη διατήρηση της αξιοπρέπειάς της, χρησιμοποιώντας το βαφτιστικό τους όνομα, σε μια υπόμνηση μιας αρχαιοελληνικής εκδοχής οικειότητας.
Ετσι κατευοδώσαμε τη «Μελίνα», τον «Μάνο».
Να αποχαιρετήσουμε την ντε Ρομιγί ως Ζακλίν!

Η Εβραιοπούλα που ερωτεύτηκε τον Θουκυδίδη

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στη Σαρτρ, στις 26 Μαρτίου του 1913.

Ηταν κόρη του Εβραίου καθηγητή της Φιλοσοφίας Μαξίμ Νταβίντ (σκοτώθηκε στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου) και της συγγραφέως Ζαν Μαλβουαζάν. Πήρε το επίθετο «ντε Ρομιγί» το 1940, όταν παντρεύτηκε τον Μισέλ Γουόρμς ντε Ρομιγί από τον οποίο χώρισε το 1973, χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδιά.

Αν αναζητούσε κανείς στη ζωή της ένα μοιραίο σημείο εκκίνησης για ό,τι θα γινόταν πάθος και αφοσίωση, θα μπορούσε να σταθεί στην ημέρα που η Ζαν Μαλβουαζάν χάρισε στην έφηβη κόρη της ένα αντίτυπο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη. Η νεαρή Ζακλίν αφοσιώνεται στην ανάγνωσή του. Σπουδάζει στο παρισινό lycee Moliere από όπου αποφοιτά το 1930, έχοντας αποσπάσει στις γενικές εξετάσεις για αριστούχους της Γαλλίας, αριστείο στα λατινικά και δεύτερο βραβείο στα αρχαία ελληνικά. Γίνεται δεκτή στην Έcole Normale και, μαθητεύοντας δίπλα στον ελληνιστή Πολ Μαζόν, αποφοιτά το 1936 με δίπλωμα Φιλολογίας. Η γερμανική κατοχή και η ναζιστική κυβέρνηση του Βισί αναστέλλουν τις σπουδές της καθώς, ως εβραϊκής καταγωγής, ζει κρυμμένη. Το 1947 πάντως ολοκληρώνει το διδακτορικό της με θέμα «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός».

Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λιλ κι από το 1957 έως το 1973 στη Σορβόνη και μετά στο Κολέγιο της Γαλλίας. Υπήρξε διδάκτωρ επί τιμή στα Πανεπιστήμια των Οξφόρδης, Αθήνας, Δουβλίνου, Χαϊδελβέργης, Μόντρεαλ, καθώς και στο Γέιλ. Είχε παρασημοφορηθεί πολλές φορές από το γαλλικό κράτος (έλαβε το 2007 το «μεγαλόσταυρο» της Λεγεώνας της Τιμής) και από την Ελλάδα το «Παράσημο του Φοίνικος» (1977). Το 1984 είχε πάρει το Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Και το 1995 το Βραβείο Ωνάση. Τότε, μιλώντας στην Πνύκα είχε πει: «Ολος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει κατ' αρχήν να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».

Η αγάπη της για την Ελλάδα υπήρξε πάντα ουσιαστική. Στη μεγάλη πυρκαγιά το 2007, που έφτασε μέχρι την αρχαία Ολυμπία, ήταν εκείνη που είχε προτρέψει τους Γάλλους συμπολίτες της να βοηθήσουν εμπράκτως για την αποκατάσταση των περιοχών που είχαν πληγεί.

Σε μία από τις πρόσφατες συνεντεύξεις της στη «Φιγκαρό», όταν ερωτήθηκε αν έζησε τη ζωή που ήθελε, είπε: «Είναι υπέροχο το να τελειώνω τη ζωή μου μόνη, σχεδόν τυφλή, χωρίς παιδιά και οικογένεια; Κι όμως, η ζωή μου ως καθηγήτρια υπήρξε από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό που επιθυμούσα».
Εργα της στα ελληνικά

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τουλάχιστον 35 μελέτες της Ζακλίν ντε Ρομιγί.
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε τα πιο πρόσφατα «Μαθήματα Ελληνικών» και «Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή» (εκδόσεις «Ωκεανίδα», 2010). Και ακόμα: «Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα;» («Ερμής», 2009), «Η Αφήγηση της Ορέστειας του Αισχύλου» (2007, «Ωκεανίδα»), «Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας» («Ζαχαρόπουλος»-«Δαίδαλος», 2004), «Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας» («Αστυ», 2001), «Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας» («Αστυ», 2001), «Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός» («Παπαδήμας», 2000), «Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας» («Καρδαμίτσα», 1998), «Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή» («Καρδαμίτσα», 1994), «Αλκιβιάδης» («Αστυ», 1990), «Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη» (ΜΙΕΤ, 1988) κ.ά.


Αξίζει πάντως ένα ύστατο ελληνοπρεπές χαίρε στην «Κυρία Ελλάδα»,

όπως χαρακτήρισε χθες το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» τη φωτισμένη ελληνίστρια και παθιασμένη φιλέλληνα, τη Γαλλίδα ακαδημαϊκό, συγγραφέα, μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά και καθηγήτρια, που πέθανε στα 97 χρόνια της, αφήνοντας τη χώρα μας σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, φτωχότερη κατά μια σημαντικότατη πνευματική συμμαχία.

«Σε στιγμές δύσκολες για την Ελλάδα, όπου η φήμη της τίθεται συχνά υπό αμφισβήτηση, η φωνή και το έργο της Ζακλίν ντε Ρομιγί υπήρξαν καθοριστικά για την υπενθύμιση και ανύψωση του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γραμματείας. Σπάνια η χώρα μας αξιώθηκε τέτοιους συμμάχους. Η Ελλάδα σήμερα πενθεί», ανέφερε και το συλλυπητήριο μήνυμα του υπουργού Πολιτισμού.

Περνώντας τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο διάστημα στο εξοχικό σπίτι της στην Εξ-αν-Προβάνς, το οποίο είχε διαμορφώσει σαν μικρογραφία του ελληνικού τοπίου, μέσα στις ελιές και τα πεύκα, η Ζακλίν ντε Ρομιγί πέθανε σε νοσοκομείο στο παρισινό προάστιο της Βουλόνης. Ηταν πια σχεδόν τελείως τυφλή, αλλά με το πνεύμα της απολύτως αδιάβλητο από το γήρας. «Είμαι πια πολύ γριά. Αλλά στο τέλος της ζωής μου ό,τι υπήρξε πάντα βασικό αντικείμενο της εργασίας μου, μου φαίνεται πιο πολύτιμο από ποτέ», έλεγε και υπαγόρευε τα τελευταία της βιβλία στους συνεργάτες της ή στο μαγνητόφωνο.

Λόγος εναντίον κτηνωδίας

Το 2007 μιλώντας στο περιοδικό «Le Point» προέβλεπε: «Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για τις αγαπημένες μου αρχαίες γλώσσες, ούτε άλλωστε για τα γαλλικά ούτε για τις ανθρωπιστικές σπουδές εν γένει και, ακόμη λιγότερο, για το μέλλον του πολιτισμού μας. Αν δεν υπάρξει κάποιο σκίρτημα, οδεύουμε προς μια καταστροφή και μπαίνουμε σε μια εποχή βαρβαρότητας». Και προειδοποιούσε: «Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να είσαι ικανός να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι ένα φρούριο κατά της κτηνωδίας. Οταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία...».

Δεν ήταν, βέβαια, μόνο «δική μας» η Ζακλίν ντε Ρομιγί κι ας πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα το 1995 και χρίστηκε «πρέσβειρα του Ελληνισμού» το 2001. Η διανοήτρια, που κατά το «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» «ξανάβαλε το "ελληνικό θαύμα" στο επίκεντρο της δυτικής σκέψης», εκείνη που επέμενε ότι «για μια χώρα, η χρήση της γλώσσας της σημαίνει και την ανεξαρτησία της», άφησε παγκόσμιο κληροδότημα την πολυάριθμη σημαντικότατη εργογραφία της. Εδωσε έμφαση στη μελέτη του Θουκυδίδη, του θεάτρου του Αισχύλου και του Ευριπίδη, του Ομηρικού Επους και της ελληνικής γλώσσας.

Υποκλίνεται και η Γαλλία

Και η ίδια, ενσαρκώνοντας μία από τις όλο και σπανιότερες περιπτώσεις ουμανιστικής αντίληψης για τον πολιτισμό, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα δρώντα πνεύματα της σύγχρονης σκέψης. Ετσι την αποχαιρέτησε και ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν, επισημαίνοντας ότι «χάθηκε ένα από τα πολύ μεγάλα πνεύματα της εποχής μας». Οσο για τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, επισήμανε ότι η ζωή και το έργο της «μεγάλης ουμανίστριας είναι εμβαπτισμένα στο φως που πηγάζει από έναν πολύ υψηλό πολιτισμό -τον ελληνικό».

Ισως όμως ακόμα σημαντικότερο ήταν το σχόλιο της Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβιας γραμματέως της Γαλλικής Ακαδημίας. Εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για τη Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη Γαλλία». Αλλωστε σ' αυτό αφιέρωσε τη ζωή και την ακαδημαϊκή της καριέρα: στην καλλιέργεια των κλασικών ελληνικών γραμμάτων, υπέρ της κατάρτισης και της διαμόρφωσης ενός ουμανιστικού πνεύματος, και ως αντίδοτο στη βία και τη βαρβαρότητα. «Της προκαλούσε τεράστιο πόνο το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας», τόνισε η ντ' Ανκός.

Η τολμηρή και δρώσα συνείδηση της Ζακλίν ντε Ρομιγί και το ρηξικέλευθο πνεύμα της, της επέτρεψαν να καταλύσει πρώτη, πολλές φορές, ανδροκρατούμενους θεσμούς. Ηταν η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην περίφημη Έcole Normale. Η πρώτη που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας, εγκαινιάζοντας την έδρα «Η Ελλάδα και η διαμόρφωση της ηθικής και πολιτικής σκέψης». Και μόλις η δεύτερη γυναίκα που εξελέγη το 1988, μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, στη Γαλλική Ακαδημία.


Πηγή: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=20/12/2010&id=234619

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Τη χαρακτήρισαν "τελευταία ελληνίδα θεά" και "γυναίκα - φλόγα". Όλη της η ζωή ήταν γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες και αγώνες. Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ού αιώνα. Υπήρξε πολύμορφη προσωπικότητα. Κορυφαία αγωνίστρια της Δημοκρατίας στον αγώνα κατά της χούντας (1967-1974). Σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου με διεθνή καριέρα και με ερμηνείες που έχουν καταγραφεί στις σελίδες της Έβδομης Τέχνης. Πολιτικός που σημάδεψε με την παρουσία της τον πολιτισμό της Ελλάδας, τον έφερε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Πίστευε ακράδαντα ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας. Ότι είναι ένα σοβαρό εξαγώγιμο προϊόν και ότι έχει μεγάλη σημασία και αξία η ανάδειξή του.
Τη βάφτισαν Αμαλία - Μαρία, δεν τη φώναξαν όμως έτσι ποτέ. Το όνομα που θα χρησιμοποιούσαν σε όλη της τη ζωή, και με το οποίο έγινε πασίγνωστη, ήταν το "Μελίνα". Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν το επίθετο "Μερκούρη" για να συστηθεί. Ήταν η Μελίνα όλων των Ελλήνων, αλλά και η Μελίνα των ξένων.
Η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Καταγόταν από οικογένεια πολιτικών και ήταν η αγαπημένη εγγονή του Σπύρου Μερκούρη, ενός από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς Δημάρχους της Αθήνας για περισσότερα από 20 χρόνια. Στο σπίτι του μεγάλωσε, δίπλα του έκανε τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις της σε νηπιακή ηλικία. Συναρπαζόταν από τότε από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου, έστω και αν απευθύνονταν στον "Μεγάλο Σπύρο" όπως όλοι φώναζαν τον παππού της. Δίπλα του έμαθε τους κανόνες της δημοκρατικότητας αλλά και την τέχνη του να συνομιλείς ισότιμα με όλους.
Πατέρας της ήταν ο Σταμάτης Μερκούρης, βουλευτής για περισσότερα από 30 χρόνια, που είχε χρηματίσει και υπουργός Δημόσιας Τάξης και Δημοσίων Έργων. Μητέρα της, η Ειρήνη Λάππα, που ανήκε σε μια από τις καλύτερες αθηναϊκές οικογένειες. Το ζευγάρι απέκτησε και έναν γιο, μικρότερο από την Μελίνα, τον Σπύρο. Αργότερα χώρισαν, δημιούργησαν νέες οικογένειες, και η Μελίνα έζησε στο σπίτι του παππού της.

Την πρώτη θεατρική της πρόβα η Μελίνα Μερκούρη την έκανε μπροστά στον καθρέφτη, προσπαθώντας να καταφέρει να κυλήσουν κάποια δάκρυα σε κατάλληλη στιγμή, προκειμένου να πειστούν οι δικοί της να της αγοράσουν κάτι που επιθυμούσε. Ήταν μόλις πέντε ετών. Σε ηλικία δέκα ετών, "ντεμπουτάρισε" στις Σπέτσες, στο τραπέζι ενός καφενείου, όπου τη χειροκρότησαν θερμά. Η μητέρα της όμως, που φτάνει τρέχοντας μόλις πληροφορείται ότι η κόρη της δίνει αυτοσχέδια παράσταση, τη "φιλοδωρεί" με ένα μεγαλοπρεπές χαστούκι.
Παιδί ανήσυχο, και με το μυαλό προσηλωμένο σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τα μαθήματα, ήταν από τις χειρότερες μαθήτριες. Όταν ο παππούς Σπύρος πεθαίνει, η μικρή Μελίνα αισθάνεται για πρώτη φορά στη ζωή της προδομένη. Την είχε κάνει να πιστέψει πως ήταν αθάνατος.
Είναι ακόμη έφηβη, όταν ερωτεύεται τον Πάνο Χαροκόπο, που της υπόσχεται (και τηρεί την υπόσχεσή του) ότι θα της παράσχει πλήρη ελευθερία να ασχοληθεί με το πάθος της, το θέατρο. Παντρεύονται κρυφά και στέλνουν στις οικογένειές τους τηλεγράφημα : "Γάμος ετελέσθη". Μετά από χρόνια θα χωρίσουν.
Όταν έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου, απήγγειλε ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη. Ανάμεσα στους εξεταστές της, και ο Αιμίλιος Βεάκης. "Δεν πέρασα" σκέφτηκε. Έγινε δεκτή πανηγυρικά και την ανέλαβε ο Δημήτρης Ροντήρης. Διέγνωσε μέσα της την τραγωδό και την έβαλε να δουλεύει σκληρά. Αποφοιτά το 1944.
Εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού θεάτρου, όπου ερμηνεύει μικρούς ρόλους στην κεντρική σκηνή και στη σκηνή του Πειραιά. Το 1945 ερμηνεύει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο, το ρόλο της Λαβίνια στο έργο του Ευγένιου Ο' Νηλ "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" (θίασος Κατερίνας, θέατρο "Κεντρικόν"). Η πρώτη της όμως μεγάλη επιτυχία έρχεται με το "Λεωφορείον ο πόθος" του Τενεσί Ουίλιαμς, παράσταση του "θεάτρου τέχνης", όπου ερμηνεύει το ρόλο της Μπλάνς Ντυμπουά. Συνεχίζει τη συνεργασία της με τον Κάρολο Κουν και το "Θέατρο Τέχνης" και εμφανίζεται σε έργα των Άλντους Χάξλεϊ, Άρθουρ Μίλλερ, Φίλιπ Τζόρνταν και Αντρέ Ρουσέν.
Ακολουθεί μια περίοδος που ζει στο Παρίσι, όπου γνωρίζει τον Μαρσέλ Ασάρ. Η Μελίνα εμφανίζεται στη θεατρική σκηνή της Πόλης του Φωτός σε μπουλβάρ των Ζακ Ντεβάλ και Μαρσέλ Ασάρ. Παίζει στο "Le Moulin de la Galette", στο "Les Compagnons de la Marjolaine", στο "Il etait une gare". Εκεί θα γνωρίσει τον Ζαν Κοκτώ, τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, την Κολέτ, τη Φρανσουάζ Σαγκάν. Εκεί ανοίγουν οι ορίζοντές της.
Το 1953 παίρνει το έπαθλο "Μαρίκα Κοτοπούλη". Δύο χρόνια μετά επιστρέφει στην Ελλάδα και πρωταγωνιστεί στο θέατρο Κοτοπούλη - Ρεξ σε έργα από όλο το φάσμα του δραματολογίου, όπως ο "Μάκβεθ" του Σαίξπηρ και ο "Κορυδαλλός" του Ανούιγ. Σε αυτή τη δεκαετία ανακαλύπτει το κοινωνικό πρόσωπο που κρύβει μέσα της και αναμιγνύεται με τον θεατρικό συνδικαλισμό.
Με την επιστροφή της στην πατρίδα, της γίνεται η πρώτη πρόταση να πρωταγωνιστήσει σε κινηματογραφική ταινία. Πρόκειται για τη "Στέλλα" του Μιχάλη Κακογιάννη από το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια". Η ταινία επαινέθηκε ιδιαίτερα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Κανών το 1956. Παρότι το αξίζει, δεν θα πάρει το βραβείο του Φεστιβάλ των Κανών το 1956. Η εμφάνισή της σ'αυτό, όμως, θα είναι μοιραία, αφού εκεί θα γνωρίσει τον αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασσέν, κατοπινό σύντροφό της δια βίου.
Η Μελίνα θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία του "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" την ίδια χρονιά και από τότε θα παίξει σε πολλές ακόμα ταινίες του, όπως στο "Ποτέ την Κυριακή", στη "Φαίδρα", στο "Τοπκαπί" κ.α. Για την ερμηνεία της στην ταινία "Ποτέ την Κυριακή" θα πάρει στις Κάνες το βραβείο γυναικείας ερμηνείας (εξ' ίσου με την Ζαν Μορό για το Moderato Cantabile) (1960). Η ταινία είναι υποψήφια για πέντε Όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου - Ζύλ Ντασσέν, πρώτου γυναικείου ρόλου - Μελίνα Μερκούρη, κοστουμιών για ασπρόμαυρη ταινία - Ντένη Βαχλιώτη, τραγουδιού - Μάνος Χατζιδάκις, που παίρνει το βραβείο).
Η Μελίνα πρωταγωνιστεί σε ταινίες διακεκριμένων δημιουργών όπως ο Βιτόριο Ντε Σίκα (Η Δευτέρα παρουσία), ο Νόρμαν Τζούισον (Σικάγο-Σικάγο), ο Καρλ Φόρμαν (Οι Νικητές) κ.α. Συνολικά, έχει πρωταγωνιστήσει σε 19 ταινίες.
Το 1960, είναι η χρονιά της. Τότε σημειώνεται και η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της περιόδου στο θέατρο, όπου συνεχίζει αδιάλειπτα την πορεία της έως το 1967. Είναι το "γλυκό πουλί της νιότης" σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και παραγωγή του "θεάτρου τέχνης" με συμπρωταγωνιστή τον Γιάννη Φέρτη.
Η διεθνής αναγνώριση είναι πλέον γεγονός. Η Μελίνα θα ανοίξει τα φτερά της το 1967 για το Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, για να παίξει στο "Ίλια Ντάρλινγκ" με τον Ζυλ Ντασσέν, σύζυγό της από την προηγούμενη χρονιά, στο πλευρό της. Τα μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου, ο Μάνος Χατζιδάκις τηλεφωνεί σε κείνη και στον Ζυλ για να τους πει ότι στην Ελλάδα έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Μελίνα κάνει δηλώσεις στις τηλεοπτικές κάμερες των αμερικανικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. "Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου" λέει κλαίγοντας. Για τις δηλώσεις αυτές, η χούντα θα της αφαιρέσει την ελληνική ιθαγένεια στις 12 Ιουλίου του ίδιου χρόνου. Εκείνη θα απαντήσει με το ιστορικό πλέον:
"Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας".
Από τον Νοέμβριο του 1967 και επί τρεις μήνες, το FBI την παρακολουθεί παντού. Υπάρχει προειδοποίηση ότι θα γίνει δολοφονική απόπειρα εναντίον της.
Το σύνθημα για την αντιδικτατορική δράση έχει δοθεί. Με τον Ζυλ Ντασσέν, με τον Μίκη Θεοδωράκη, με άλλους φίλους, η Μελίνα θα γίνει ο εφιάλτης της χούντας. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα γνωρίσει και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κάνει πολιτική περιοδεία στις ευρωπαϊκές χώρες (Αυστρία, Ελβετία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Βέλγιο, Ολλανδία). Οργανωτής, ο Σπύρος Μερκούρης. Θα συμμετάσχει σε διαδηλώσεις, απεργίες πείνας, συναυλίες και πολιτικές εκδηλώσεις. Δημιουργούνται πολιτικές και καλλιτεχνικές επιτροπές, επιτροπές Ελλήνων που στηρίζουν όλα τα προγράμματα. Η Μελίνα δίνει συνεντεύξεις, κάνει ομιλίες, τραγουδά ενάντια στους συνταγματάρχες. Η χούντα αντιδρά, απαγορεύει στην Ελλάδα τα τραγούδια της και δεσμεύει την περιουσία της. Στις 7 Μαρτίου του 1969, στο θέατρο της Γένοβας γίνεται βομβιστική επίθεση εναντίον της με βόμβα πέντε κιλών η οποία και εκρήγνυται, χωρίς ευτυχώς θύματα. Στο πλαίσιο της ίδιας περιοδείας, γίνεται επίθεση εναντίον της από φασιστική οργάνωση στο Βέλγιο.
Ο θάνατος του πατέρα της (7 Ιουλίου 1968) τη βρίσκει στην ξενιτιά. Δεν έχει ιθαγένεια, ούτε διαβατήριο. Όταν πεθαίνει η μητέρα της (Ιούλιος 1972) της επιτρέπουν την είσοδο στη χώρα για λίγες ώρες.
Στις 26 Ιουλίου του 1974, δύο μόλις μέρες μετά την πτώση της χούντας, επιστρέφει στην Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο γίνεται διαδήλωση, θα κατέβει από το αεροπλάνο κάνοντας το σήμα της νίκης και θα χαθεί στις αγκαλιές των αγαπημένων της.
Με την επιστροφή και την οριστική εγκατάστασή της στην Ελλάδα, συνεχίζει την πολιτική της δράση μέσα από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, του οποίου είναι από τα ιδρυτικά μέλη. Το 1974 είναι υποψήφια του κόμματος στη Β΄περιφέρεια Πειραιά. Συγκεντρώνει 7.500 σταυρούς, αλλά χάνει την έδρα για 33 ψήφους. Στο ΠΑΣΟΚ θα διατελέσει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, του Εκτελεστικού Γραφείου, αλλά και εισηγήτρια στον Κοινοβουλευτικό Τομέα Ελέγχου Πολιτισμού.
Παράλληλα με την πολιτική της παρουσία αρχίζει το γύρισμα μιας σειράς τηλεοπτικών εκπομπών με τον τίτλο "Διάλογοι" που περιλαμβάνουν κοινωνικά θέματα. Από τα 14 επεισόδια μεταδίδονται μόνο δύο για την Κύπρο και η εκπομπή απαγορεύεται από την ΕΡΤ. Το θέμα συζητείται στη Βουλή, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Γυρίζονται άλλες δύο ταινίες οι "Επαρχίες της Αθήνας" και "Νόελ Μπαίκερ-Το κτήμα του Αχμέτ-Αγά".

Συνεχίζει επίσης τη δουλειά της στο θέατρο και στον κινηματογράφο, με εξέχουσες ερμηνείες στην "΄Όπερα της πεντάρας" του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν (1975) και στη "Μήδεια" του Ευριπίδη από το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (1976). Η παράσταση παίζεται σε όλη τη Μακεδονία και στο Λυκαβηττό, αρνούνται όμως την παρουσίασή της στο επίσημο φεστιβάλ αρχαίου δράματος, στην Επίδαυρο. Η απαγόρευση της χαρίζει τον τίτλο της "Εξόριστης Μήδειας". Με την πρώτη της εμφάνιση ως τραγωδού, επιβάλλεται, η ανταπόκριση του κοινού είναι πολύ μεγάλη. Το 1978 γυρίζει μια ταινία βασισμένη στη "Μήδεια", την "Κραυγή γυναικών" σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν.
Η εκλογή της, τον Νοέμβριο του 1977, ως βουλευτή (με μεγάλη πλειοψηφία σταυρών προτίμησης - αποτέλεσμα της αφοσίωσης που είχε δείξει στην Β΄Πειραιά) της στερεί την ενασχόλησή της με το θέατρο. Εκλέγεται στη Β΄Περιφέρεια Πειραιά, με τους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ, και δίνει όλη της την ενέργεια στην πολιτική, πάντοτε στον τομέα του πολιτισμού. Για ένα μικρό διάστημα, πρωταγωνιστεί σε μια παράσταση με κείμενα του Μπρεχτ, που σκηνοθετεί ο Ζυλ Ντασσέν ("Συντροφιά με τον Μπρέχτ", 1978 στο Μπρόντγουεϊ).
Το 1980 πρωταγωνιστεί στο "Γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν (και στο καινούργιο αυτό ανέβασμα, που έχει και πάλι μεγάλη επιτυχία, συμπρωταγωνιστής της είναι ο Γιάννης Φέρτης), και το καλοκαίρι ερμηνεύει την Κλυταιμνήστρα στην "Ορέστεια" που παρουσιάζει ο Κάρολος Κουν με το "Θέατρο Τέχνης" στην Επίδαυρο. Το κοίλο του αρχαίου θεάτρου γεμίζει ασφυκτικά.
Εκλέγεται και πάλι βουλευτής το 1981. Στις εκλογικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν (1985, Ιούνιος 1989, Νοέμβριος 1989, 1990 και 1993) είναι στο ψηφοδέλτιο των βουλευτών επικρατείας σε εκλόγιμη θέση. Η διεθνής ακτινοβολία της, της επιτρέπει να έρχεται σε επαφή με κορυφαίους ευρωπαίους ηγέτες (ανάμεσα στους οποίους και ο προσωπικός της φίλος Φρανσουά Μιτεράν) και να προβάλει τα εθνικά μας θέματα. Επιθυμία της, να επιβάλλει την Ελλάδα και να την κάνει σεβαστή παντού. Όταν το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές τον Οκτώβριο του 1981, η Μελίνα Μερκούρη ορίζεται Υπουργός Πολιτισμού και παραμένει στη θέση αυτή και τα οκτώ χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα.

Κατά τη διάρκεια της θητείας της θα φέρει, με τις πολιτικές της πρωτοβουλίες και τα πολιτικά της οράματα, τον πολιτισμό στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Θα εντυπωσιάσει με τη δημοκρατική διακυβέρνηση του υπουργείου της και με τον αέρα αλλαγής που θα πνεύσει στις σχέσεις της πολιτικής ηγεσίας με τους υπαλλήλους αλλά και στις σχέσεις των υπηρεσιών με τον πολίτη.
Ως Υπουργός εφάρμοσε μια έντονη εξωτερική πολιτιστική πολιτική. Οργάνωσε πολλές και σημαντικές εκθέσεις σε μουσεία του εξωτερικού, καθώς και εκδηλώσεις ουσίας. Συναντήθηκε με σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Λάνγκ, ο Αντρεότι, ο Γκένσερ, ο Πάλμε, ο Γκονζάλεθ, ο Πάπας, η Γκάντι, ο Μιτεράν κ.α. και διεκδίκησε μια εξέχουσα θέση για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Το Υπουργείο Πολιτισμού λειτούργησε επί των ημερών της όσο ποτέ άλλοτε. Έκανε διάλογο με τους υπαλλήλους της και τις διευθύνσεις, θεωρώντας ότι αποδοτικός υπάλληλος είναι ο ευχαριστημένος υπάλληλος. Οι ξένες εφημερίδες παρακολουθούσαν την πορεία της ανελλιπώς.
Η Μελίνα Μερκούρη είχε χαράξει την πολιτική της στο υπουργείο εξαρχής και την ακολούθησε απαρέγκλιτα, φροντίζοντας για την σταδιακή υλοποίηση των πολλών και μεγάλων οραμάτων της.
Ένα από τα σημαντικότερα, υπήρξε η επιστροφή στην Ελλάδα των Μαρμάρων του Παρθενώνα, που σύλησε και απέσπασε τον προηγούμενο αιώνα ο λόρδος Έλγιν και που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Η ιδέα της επιστροφής των Μαρμάρων της γεννήθηκε κατά τη δεκαετία του ΄60, όταν, στα γυρίσματα της ταινίας "Φαίδρα", οι Βρετανοί ζήτησαν πληρωμή για να αφήσουν το ελληνικό συνεργείο να κινηματογραφήσει τα γλυπτά. ΄Έθεσε το θέμα επίσημα για πρώτη φορά ως Υπουργός Πολιτισμού τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO και δεν σταμάτησε να αγωνίζεται γι' αυτό μέχρι το θάνατό της. "Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας", έλεγε. "Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας". Και " Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λεω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ".
Δεν έπαυσε να επαναλαμβάνει ότι η Ελλάδα ζητούσε μόνο την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα και όχι και των άλλων αριστουργημάτων που βρίσκονται σε ξένα μουσεία. Κι αυτό επειδή τα Μάρμαρα του Παρθενώνα αποτελούν μέρος ενός μοναδικού μνημείου.

Για να υποβοηθηθεί το αίτημα της επιστροφής των Μαρμάρων, συνέλαβε την ιδέα ενός νέου Μουσείου Ακροπόλεως και προκήρυξε διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την κατασκευή του, το 1989. Αποφάσισε να ενεργοποιήσει τον αρχαίο θεσμό των χορηγών, προκειμένου να δημιουργηθεί σύντομα το μουσείο αυτό και διοργάνωσε διάφορες εκδηλώσεις όπως οι συναυλίες των Μ. Ροστροπόβιτς, Β. Παπαθανασίου κ.α. Η δημιουργία του μουσείου θα προσέφερε τον κατάλληλο χώρο που χρειάζονται τα αριστουργηματικά γλυπτά για να εκτεθούν και θα αφαιρούσε κάθε επιχείρημα από εκείνους που αντιτίθενται στην επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Παράλληλα, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στις εργασίες αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης και στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. "Τα μνημεία" σημείωνε, "ως παράγοντες ακτινοβολίας του πολιτισμού μας, είναι πηγή κύρους για τη χώρα μας και βασικό έρεισμα για τον χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων". Στον τομέα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, καθιέρωσε τη δωρεάν είσοδο των Ελλήνων πολιτών στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας για την ευρύτερη παιδεία του λαού και ειδικά των νέων (προσπάθεια που σταμάτησε όμως αναγκαστικά λόγω σχετικών οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης).
Η Μελίνα Μερκούρη συνέλαβε την ιδέα και ανέθεσε τη μελέτη ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας, την ενοποίηση δηλαδή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας στον άξονα Ιερά Οδός - Πλάκα - Στύλοι Ολυμπίου Διός, για τη δημιουργία ενός αρχαιολογικού πάρκου. "Είναι επιτακτική ανάγκη, έλεγε, είναι χρέος της Ελλάδας να διασώσει την καρδιά της ιστορίας της, την καρδιά της Αθήνας, το ιστορικό της κέντρο, μ' ένα έργο που θα αλλάξει παντελώς την εικόνα και τη ζωή στο κέντρο της πόλης".
Στις 28 Νοεμβρίου του 1983 κάλεσε τους Υπουργούς Πολιτισμού της (τότε) Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και τους έθεσε το ερώτημα : "Πως είναι δυνατόν μια κοινότητα που στερείται την πολιτιστική της διάσταση να μπορεί να αναπτυχθεί". Σημείωσε ακόμη πως ο πολιτισμός "είναι η ψυχή της κοινωνίας" και πως ο καθορισμός της ευρωπαϊκής ταυτότητας "βρίσκεται ακριβώς στο σεβασμό της ιδιαιτερότητας και στο να δημιουργήσουμε ένα παράδειγμα ζωντανό μέσα από ένα διάλογο των πολιτισμών της Ευρώπης. Η φωνή μας είναι καιρός να ακουστεί με την ίδια δύναμη όπως αυτή των τεχνοκρατών. Ο πολιτισμός, η τέχνη και η δημιουργία, δεν είναι λιγότερο σημαντικά από το εμπόριο, την οικονομία, την τεχνολογία".

Έτσι ξεκίνησε ο θεσμός των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης, που υλοποιήθηκε το 1985 με πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα την Αθήνα. Ο θεσμός των Πολιτιστικών Πρωτευουσών είναι σήμερα ο πιο σοβαρός και μεγάλος επίσημος πολιτιστικός θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σήμερα, κάθε πολιτιστική πρωτεύουσα έχει ως βασική αρχή ότι ο θεσμός δεν είναι φεστιβάλ, αλλά τόπος για προβληματισμό, για ανταλλαγή ιδεών, για επικοινωνία πνευματικών ανθρώπων, καλλιτεχνών, επιστημόνων, που με τα έργα τους προωθούν την ευρωπαϊκή σκέψη.
Η Μελίνα συνέβαλε ιδιαίτερα στο να γίνει η Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1997, μια πόλη που, όπως έλεγε, "έχει το χάρισμα, να πάρει και το χρίσμα". Συνέβαλε επίσης να παρουσιασθεί η λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στην κατεχόμενη Κύπρο και να γιορταστεί στην Κύπρο ο μήνας ευρωπαϊκού πολιτισμού το 1994. Ως Υπουργός Πολιτισμού θέλησε να διαφυλάξει και να προστατέψει το περιβάλλον και τον πολιτισμό του Αιγαίου αρχιπελάγους. Αυτής της μικρής θάλασσας με τον κολοσσιαίο πολιτισμό, που η δυναμική της οδήγησε στο θαύμα της κλασσικής Ελλάδας. Στόχος της ήταν να γίνουν θεματοφύλακες αυτής της ιδέας συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, πολιτικοί από όλο τον κόσμο. Το πρόγραμμα "Αιγαίο Αρχιπέλαγος" οργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, με την υποστήριξη του υπουργείου Πολιτισμού, του υπουργείου Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και του υπουργείου Αιγαίου. Σκοπός, να προβληθεί η συνέχεια του αιγαιοπελαγίτικου πολιτισμού για να επανορθωθεί μέσω της ακτινοβολίας του η περιβαλλοντολογική φθορά και για να γίνει το Αιγαίο σημείο αναφοράς και σύμβολο του πολιτισμού.
Η Μελίνα πίστευε στην πολιτιστική αποκέντρωση και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τόνισε τον Οκτώβριο του 1981, κατά την ανάληψη των καθηκόντων της στο Υπουργείο Πολιτισμού. Έτσι, δημιούργησε σε διάφορες πόλεις τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα. Ο θεσμός, που ιδρύθηκε από την ίδια το 1983, είχε σαν σκοπό την πραγματοποίηση ενός ευρύτατου θεατρικού πολυκεντρισμού με κέντρα τις πόλεις της χώρας και φορείς τους δήμους ή τις ενώσεις των δήμων και των κοινοτήτων, για την ανάπτυξη και διάδοση του θεάτρου στην περιφέρεια. Προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή των τοπικών πολιτιστικών φορέων και υπήρξε ένα πολιτικό όραμα, που πάντρευε την ευαισθησία της Μελίνας για την τέχνη, με έννοιες πολιτικές. Τα ίδια τα θέατρα έγιναν ένα κέντρο επικοινωνίας και εκδήλωσης ενδιαφέροντος από τους πολίτες μέσα στην πόλη.
Ελάχιστες μόνο μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, η Μελίνα δηλώνει ότι ο πολιτισμός και το σχολείο πρέπει να συνδεθούν άρρηκτα. Όχι μόνο με τη διδασκαλία των καλών τεχνών, αλλά με τρόπους διείσδυσης του πολιτισμού στο σύνολο της σχολικής εμπειρίας, για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με τον πολιτισμό από πολύ νεαρή ηλικία. Το πρόγραμμα Μελίνα - Εκπαίδευση και Πολιτισμός είναι μια πειραματική προσπάθεια που αναφέρεται σταδιακά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Στόχος της Μελίνας, ήταν το πρόγραμμα αυτό να πάρει ευρωπαϊκή διάσταση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ήδη στη διαδικασία παρουσίασης ενός προγράμματος που θα φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη, για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα δίνει έμφαση στα πολιτιστικά θέματα και θα έχει βαθιά επίδραση στην κοινωνία.
Το 1990 ήταν υποψήφια στις Δημοτικές εκλογές για το Δήμο Αθηναίων. Έχασε στις εκλογές από τον Αντώνη Τρίτση και της στοίχισε. Το 1992 εμφανίστηκε στην Όπερα "Πυλάδης" των Κουρουπού - Χειμωνά, σε σκηνοθεσία Δ. Φωτόπουλου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ερμήνευσε το ρόλο της Κλυταιμνήστρας.
Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου 1993, η Μελίνα Μερκούρη επανήλθε στο υπουργείο Πολιτισμού. Στη διάρκεια της σύντομης δεύτερης θητείας της ονειρεύτηκε και προσπάθησε να υλοποιήσει το πρόγραμμα "Αιγαίο - Αρχιπέλαγος", καθώς και το πρόγραμμα "Εκπαίδευση και Πολιτισμός".
Έφυγε στις 6 Μαρτίου 1994, στο νοσοκομείο "Μεμόριαλ" της Νέας Υόρκης και κηδεύτηκε στις 10 Μαρτίου με τιμές Πρωθυπουργού. Η κηδεία της ήταν πάνδημη.
Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε η πλέον διάσημη και προβεβλημένη προσωπικότητα της Ελλάδας. Πορτραίτα της γυρίστηκαν από τηλεοπτικούς σταθμούς σε ολόκληρο τον κόσμο και περιελάμβαναν, συνεντεύξεις της για τον πολιτισμό, για εθνικά θέματα και κυρίως για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Τιμήθηκε με μετάλλια και διακρίσεις από πολλούς αρχηγούς κρατών, πανεπιστήμια (Βοστόνη, Οξφόρδη κ.α) διεθνείς οργανισμούς (Unesco κ.α) οργανώσεις, αλλά και από δήμους ολόκληρης της χώρας για την κοινά παραδεκτή προσφορά της στην τέχνη, στον πολιτισμό, στο κοινωνικό σύνολο. Γιατί η Μελίνα Μερκούρη ήταν η αγαπημένη του ελληνικού λαού. Και σήμερα, δεν είναι μια ανάμνηση, είναι καθημερινά μαζί μας.

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα
...Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους τους Έλληνες να βοηθήσουν ώστε να ενταθούν και άλλο οι προσπάθειες επαναπατρισμού των "μαρμάρων". Να πιέσουμε περισσότερο τη βρετανική Κυβέρνηση να μας δώσουν τα "μάρμαρα". Βέβαια , δεν θέλουμε να αδειάσουν τα Μουσεία.
Δεν ζητάμε την επιστροφή ενός πίνακα ή ενός αγάλματος. Ζητάμε την αποκατάσταση ενός μοναδικού μνημείου.
Το όραμά μου είναι να γίνει εκείνο το παράξενο όνειρο πραγματικότητα. Να ξυπνήσω ένα πρωΐ και να δω τα μάρμαρα εκεί που ανήκουν. Και μέχρι τότε απαιτώ τον πρέποντα σεβασμό και την κατάργηση της ονομασίας "Ελγίνεια μάρμαρα".
Τα "μάρμαρα" ανήκουν στην Ελλάδα, στον Παρθενώνα, στην πατρίδα μας και δεν επιτρέπεται να έχουν το όνομα του ανθρώπου που τα έβγαλε από την πατρίδα μας, χωρίς καμία τύψη...

http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_melina_merkoyri.html

Προκλητική και ντροπιατική συμπεριφορά απο τους Ισραηλινούς

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ προκάλεσε η σημερινή επίθεση των Ισραηλινών σε νηοπομπή με ανθρωπιστική βοήθεια για την λωρίδα της Γάζας.
Ας "ξυπνήσει" κάποιος τους Αμερικάνους να τους πεί τί έγινε...
Ο κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης είναι Πρόεδρος εκεί.
Αν είχε σκάσει καμιά στρακαστρούκα στην Αμερική θα είχαμε γεμίσει ανακοινώσεις για την διεθνή τρομοκρατία και θα είχαν βγεί τα αεροπλανοφόρα παγανιά στην Μεσόγειο.
Τώρα τσιμουδιά.
(Διόρθωση 17:15: Επιτέλους εξέφρασαν την λύπη τους ... καί αύριο τους καλούν γιά τσάι...)
Ας ελπίσουμε οι υπόλοιπες χώρες εντός και εκτός Ε.Ε. να κάνουν κάτι περισσότερο απο το να καλέσουν για καφέ τους Προξένους του Ισραήλ στα γραφεία Εξωτερικών.

http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/05/31/gaza.protest/index.html
http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/05/31/gaza.protest/index.html?hpt=T1
http://news.bbc.co.uk/2/hi/world/middle_east/10195838.stm
http://www.guardian.co.uk/world/blog/2010/may/31/israel-troops-gaza-ships
http://web.ana-mpa.gr/balkans/article.php?doc_id=605475
http://www.cbc.ca/world/story/2010/05/31/israel-gaza-aid-death.html
http://www.dailymail.co.uk/news/worldnews/article-1282802/Israeli-forces-kill-19-people-carrying-aid-ship-Gaza.html
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/middleeast/palestinianauthority/7789175/Israeli-troops-attack-ship-carrying-aid-to-Gaza-killing-16.html
http://www.liberation.fr/monde/0101638627-abordage-israelien-de-la-flottille-en-route-vers-gaza
http://www.lemonde.fr/proche-orient/actu-minute/2010/05/31/l-evolution-des-evenements-minute-par-minute_1365287_3218.html#ens_id=1228030
http://www.lefigaro.fr/international/2010/05/31/01003-20100531ARTFIG00387-pour-paris-rien-ne-saurait-justifier-une-telle-violence.php
http://www.nytimes.com/2010/06/01/world/middleeast/01flotilla.html?hp
http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/middle_east/article7140957.ece
http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/10-killed-on-gaza-aid-flotilla-1987627.html
http://www.washingtonpost.com/
http://www.elpais.com/articulo/internacional/Israel/ataca/flotilla/ayuda/Gaza/mata/activistas/propalestinos/elpepuint/20100531elpepuint_3/Tes
http://www.repubblica.it/

ΕΦΥΓΕ και ο Hank Jones

ΕΦΥΓΕ και ο Hank Jones


Ηταν ο πιανίστας που συνόδευε την Marilyn Monroe όταν τραγούδησε το "Happy Birthday Mr. President" για τον John F. Kennedy στις 19 Μαΐου 1962.

Birth name Henry Jones
Born July 31, 1918 (1918-07-31) (age 91)
Origin Vicksburg, Mississippi, U.S.
Died May 16, 2010, in New York.
Genres Bebop
Jazz
Occupations Musician
Bandleader
Composer
Instruments Piano
Years active 1944–2010
Labels Verve, Savoy, Epic, Capitol, Argo, Impulse, Concord, Chesky, Sony
Associated acts Ella Fitzgerald
Charlie Haden
Nancy Wilson
Charlie Parker
Salena Jones
Roberta Gambarini

Η ανακοίνωση του θανάτου του από τον Manager του:


"Hank Jones, pianist and jazz legend, beloved husband of Theodosia, dear uncle to his nieces and nephews across the country, friend to music, inspiration to countless
musicians, died May 16, 2010 in New York City, after a brief illness. He was 91 years old, and would have been 92 on July 31st.

Today we celebrate his spirit, his gift, his joy, his wisdom and his friendship. Hank lived and breathed music, and was never far from a keyboard, even at the end. His incredible burst of productivity - concerts, recordings, fundraisers, clinics - these last few years was unprecedented and truly remarkable. He had gigs planned through next year and in fact was due to play Birdland in NYC next week."

Hank, you were truly loved and cherished. We will miss you dearly.

http://www.officialhankjones.com/

http://www.nytimes.com/2010/05/18/arts/music/18jones.html

http://www.cbsnews.com/stories/2010/05/17/ap/celebrities/main6492186.shtml

http://www.allaboutjazz.com/php/musician.php?id=8166

ΕΦΥΓΕ o Ronnie James Dio

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 ετών άφησε μία από τις μεγαλύτερες «φωνές» στην ιστορία του Heavy Metal και του Rock γενικότερα, ο Ronnie James Dio. Ο θρυλικός τραγουδιστής των Rainbow των Black Sabbath αλλά και του προσωπικού του σχήματος, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Ronnie James Dio συμμετείχε σε μερικά από τα πιο ιστορικά άλμπουμ στο χώρο της rock μουσικής. Συνεργάστηκε με τον Ρίτσι Μπλακμορ στα τρία πρώτα άλμπουμ των Rainbow ενώ διαδέχθηκε τον Ozzy στους Black Sabbath κυκλοφορώντας μαζί τους το 1980 και το 1981, το Heaven and Hell και το Mob Rules αντίστοιχα.
Στη συνέχεια δημιούργησε το προσωπικό του σχήμα που έφερε το όνομα του, με τους δύο πρώτους δίσκους τους (Holy Diver, The Last in Line) να θεωρούνται διαμάντια του είδους.

Το 1992 έσμιξε ξανά με τους Sabbath για το Dehumanizer ενώ η ιδία «ομάδα» συναντήθηκε ξανά το 2007 με το όνομα Heaven and Hell και προσέφεραν το “The devil you know”.

Το μήνυμα της γυναίκας του σήμερα στο : http://www.ronniejamesdio.com/

Message from Wendy Dio


Today my heart is broken, Ronnie passed away at 7:45am 16th May. Many, many friends and family were able to say their private good-byes before he peacefully passed away. Ronnie knew how much he was loved by all. We so appreciate the love and support that you have all given us. Please give us a few days of privacy to deal with this terrible loss. Please know he loved you all and his music will live on forever.

- Wendy Dio


Εδώ με τους

Deep Purple και την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου σε μιά μοναδική βραδυά στο Albert Hall στο "Sitting in a Dream"

ART-ATHINA 2010

Καλλιτέχνης : ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
Έργα : Χωρίς Τίτλο

H Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης - Art Athina 2010 επιστρέφει με τη 16η διοργάνωσή της, η οποία θα πραγματοποιηθεί από τις 13 έως και τις 16 Μαΐου 2010 στο Κλειστό Π. Φαλήρου. Παρά τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση, και φέτος συμμετέχουν 58 γκαλερί από 11 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Ιταλία, Κύπρος, Μεγάλη Βρετανία, Ολλανδία, Τουρκία), με έργα περισσότερων από 300 καλλιτεχνών. Επίσης, παρουσιάζονται 42 φορείς που σχετίζονται με τη σύγχρονη τέχνη (μουσεία, ιδρύματα, εκδόσεις τέχνης και media).

Η ART-ATHINA πραγματοποιείται και πάλι στο Κλειστό Π. Φαλήρου (γήπεδο TaeKwonDo), το οποίο πέρσι μεταμορφώθηκε για ένα τετραήμερο σε μία λαμπερή νησίδα τέχνης και άφησε τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις τόσο στους επισκέπτες όσο και στους συμμετέχοντες.

Η διεθνώς καταξιωμένη φουάρ θεσμοθετήθηκε το 1993 από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αιθουσών Τέχνης με σκοπό την παρουσίαση στο ευρύ κοινό επιλογών από τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή αναγνωρισμένων, αλλά και νέων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Η ανάδειξη των νέων καλλιτεχνικών τάσεων και προβληματισμών στη σύγχρονη τέχνη διεθνώς είναι επίσης ένας από τους σημαντικούς στόχους της ART-ATHINA, προκειμένου αφενός να ενημερώσει το ελληνικό κοινό ως προς τις εξελίξεις στα εικαστικά δρώμενα και αφετέρου να ενεργοποιήσει διαύλους επικοινωνίας και ζύμωσης με το διεθνές περιβάλλον. Η ART-ATHINA κάθε χρόνο αποκτά όλο και περισσότερους πιστούς οπαδούς –διάσημους καλλιτέχνες, εξέχοντες τεχνοκριτικούς, μεγάλους συλλέκτες και φανατικούς φιλότεχνους– που καταφθάνουν από παντού και μεταμορφώνουν για λίγες μέρες την Αθήνα σε μια παλλόμενη από δυναμισμό καλλιτεχνική σκηνή.

Μεταξύ των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην έκθεση είναι και οι: Αλέξης Ακριθάκης, Νεκταρία Ρουμελίωτη, Δημήτρης Αληθεινός, Στήβεν Αντωνάκος, Δημήτρης Αντωνίτσης, Αντώνης Βάθης, Αλέξανδρος Γεωργίου, Ελένη Θεοφυλάκτου, Ζωή Κεραμέα, Δημήτρης Κοντός, Νίκος Κρυωνίδης, Μαργαρίτα Λυπιρίδου, Κατερίνα Μανωλέσου, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, MSAZ, Κύριλλος Σαρρής, Παναγιώτης Τερζής, Γιώργος Τσεριώνης, Δημήτρης Τσουμπλέκας, Μανώλης Χάρος, Γιώργος Χατζημιχάλης.

Πηγή: http://www.artmag.gr/art-suggestions/exchibitions/1415-art-athina-2010

Πόσο μπροστά ήταν τελικά...

"Φοβάμαι,μήπως χαθεί η ιδεολογία στη γη και γίνουμε ανθρωπάκια.Θα θέλουμε απλώς να καλοπεράσουμε και αυτό που θα κάνουμε θα είναι μόνο καταναλωτική ζωή.Κι εμείς οι Έλληνες ακόμα, θα χάσουμε αυτό που λέγεται αξιοπρέπεια αυτό που λέγεται αγωνιστικότητα.Ναι,αυτό φοβάμαι περισσότερο από όλα"

Μελίνα Μερκούρη

Eυχαριστώ τον Μιχάλη που μου το έστειλε

Και ρίξτε μιά ματιά και εδώ

Φίλε Γιάννη καλή επιτυχία.

Τη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010 εγκαινιάσθηκε στην Titanium Yiayiannos Gallery η έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Μαρκόπουλου, η οποία θα διαρκέσει έως και το Σάββατο 6 Μαρτίου 2010, υπό τον τίτλο Ορατών τε και Αοράτων Εικονοποίησις.

Πως μπορεί κανείς να περιγράψει τα έργα του Γιάννη Μαρκόπουλου; Ως ψευδαισθήσεις; Παραισθήσεις; Ή όνειρο; Οι εικόνες του πάντως δεν έχουν την ασάφεια της ψευδαίσθησης, ούτε το ρεαλισμό της παραίσθησης. Δεν είναι επίσης ακίνητες, σαν το όραμα. Είναι ρευστές σαν το όνειρο. Πράγματι, το όνειρο είναι συνάθροιση συμβόλων και μόνο στην ονειρική ζωγραφική μπορούν να συνυπάρχουν τόσα πολλά σύμβολα.

Ο Μαρκόπουλος δουλεύει με την ιδέα του παραλόγου, που γι’ αυτόν δεν σημαίνει το «λογικά απίθανο» αλλά το «ανθρωπίνως αδύνατο». Δουλεύει πάνω στην τέχνη της ψευδαίσθησης, βασιζόμενος στο γεγονός ότι η οπτική επαφή με ένα έκθεμα, συνήθως, κυριαρχεί των υπολοίπων αισθήσεων. Μερικά έργα ψευδαίσθησης βασίζονται σε γενικές υποθέσεις που κάνει το μυαλό, κατά τη διαδικασία αντίληψης.

Στους πίνακες του, ο καλλιτέχνης δουλεύει με το χρόνο να μετατίθεται στη χρονογραμμή. Οι περισσότερες χρονογραμμές, χρησιμοποιούν μια παράλογη, άτοπη γραμμική κλίμακα, όπου η μονάδα απόστασης, στα έργα τέχνης, ισούται με ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα. Στα δικά του έργα, η χρονική -καλλιτεχνική- κλίμακα εξαρτάται από τα γεγονότα.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ζει στο Βερολίνο. Εκεί, δημιουργεί χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχουν ανακαλυφθεί ως τώρα και όσα θα ανακαλυφθούν, παράγοντας σπουδαία εικόνα στο παρόν και στο μέλλον.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Σπούδασε στο Βερολίνο στην Hochschule der Künste (1987-1991) με καθηγητή τον K.H. Hödicke.
Ζεί στο Βερολίνο.
Από το 1991 έως το 2010 έχει πραγματοποιήσει 49 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γερμανία, την Αγγλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Κένυα, τη Ρωσία, την Κορέα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σενεγάλη (House of Culture Marchwitza - Potsdam, House of Culture Spandau - Βερολίνο, Gallery Christoph Weber - Βερολίνο, Gallery Pleiades - Αθήνα, Gallery Loulou Lasard - Βερολίνο, New National Gallery of Art - Βερολίνο, Fuller Museum of Art - Ηνωμένες Πολιτείες, Gallery Dolores Sierra - Μαδρίτη, Old National Gallery - Βερολίνο, Mills Gallery at the Boston Center for the Arts - Ηνωμένες Πολιτείες, Circulo de Bellas Artes - Μαδρίτη, Kalina Moskau - Ρωσία, Neue Nationalgalerie - Βερολίνο, Galerie T40 - Düsseldorf, VHS - Schwetzingen κ.α.), έχει συμμετάσχει σε πάνω από 20 ομαδικές στην Ελλάδα, την Κορέα, την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Αυστρία και την Αγγλία καθώς και σε διεθνείς art fairs όπως Art Fair 21 - Κολονία, Scope Basel - Βασιλεία, Kiaf - Σεούλ, Bousan art fair - Κορέα, ARCO - Μαδρίτη κ.α.

Sir John Dankworth πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου

Sir John Dankworth, who has died aged 82, was one of the British jazz scene's leading lights.

Born in London in 1927, the young Dankworth had violin and piano lessons before taking up the clarinet and alto saxophone.

By the age of 17 he had won a place at the Royal Academy of Music. After years of studying, interrupted by a short spell in the Army, he was voted British Musician of the Year in 1949.

The same year he attended the Paris Jazz Festival, where he played with the legendary Charlie Parker - the man who had inspired him to take up the saxophone.

In 1950 he formed the Dankworth Seven, meeting his future wife, Dame Cleo Laine, while auditioning for singers.

The couple married in 1958, by which time he had swapped his seven-piece for a big band orchestra.
John Dankworth (right), 1956
John Dankworth (right) was a film score composer as well as a performer

On a trip that included an appearance at the 1959 Newport Jazz Festival, it went on a bill at New York's Birdland jazz club with the celebrated Duke Ellington Orchestra.

Louis Armstrong also joined them for a set at New York's Lewisohn stadium.

The ensemble had two top 10 hits - Experiments with Mice in 1956 and African Waltz in 1961 - and played numerous engagements in the US. A 1959 visit saw them sharing the bill with jazz giant Duke Ellington.

In the 1960s Dankworth composed the scores for films such as Saturday Night and Sunday Morning, The Servant and Modesty Blaise.

He also wrote the theme tune for TV show The Avengers and served as musical director for Nat King Cole and Ella Fitzgerald.

In 1969 he and Laine founded their charity, the Wavendon Allmusic Plan, which led to the establishment of the Stables arts centre in the grounds of their Buckinghamshire home.
Sir John Dankworth
Sir John was knighted for services to music

A sign of their continuing popularity came when he and his wife were spoofed by the Two Ronnies in 1983.

He was made a CBE in 1974 and founded the London Symphony Orchestra Summer Pops in 1985.

He also served as Pops Musical Director of the San Francisco Symphony and Rochester (NY) Philharmonic in the United States.

In 1993 he formed another large orchestra, the Dankworth Generation Band, with his son Alec.

Sir John was a fellow of the Royal Academy of Music and received the Freedom of the City of London in 1994.

He was awarded honorary Doctorates by the University of Cambridge, the University of York and the Open University, as well as by Boston's Berklee College of Music.

As recently as November 2009, he played his saxophone from a wheelchair at the London Jazz Festival.

When he earned his knighthood in the 2006 New Year's Honours, he said: "It's so nice for jazz to get something like this."

"As far as I know I'm the first from the jazz world to get a knighthood.

"I've played jazz for 65 years, with the great jazz men," he continued. "For some reason I've been in the right place at the right time."

http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/8502647.stm

Ελληνική Οικονομία

Κάπως έτσι θα περιέγραφα την κατάσταση στην Ελληνική οικονομία...

Footprints

Miles Davis Quintet

Είπα να αρχίσω την χρονιά όπως έκλεισα την προηγούμενη.
Ακολουθώ τα βήματα λοιπόν αν και είναι λίγο αργός ο ρυθμός είναι ωραίο κομάτι